Derde jaardag Jonah

Vandaag is het alweer drie jaar geleden dat Jonah geboren werd en hij ons troste ouders maakte. Drie jaar klinkt ongelofelijk lang als je bedenkt dat het zo lang geleden is dat ik hem in mijn armen mocht houden. En dat het ook al zo lang geleden is dat ik het meest ondenkbare moest doen: mijn baby achterlaten. En toch voelt het maar kort geleden. In deze dagen denk ik terug aan de laatste momenten die ik met hem beleefde. Laatste schopjes en contact momenten maar ook veel denk ik terug aan hoe ik hem vasthield vlak na de bevalling. Hoe zijn warme lijfje in mijn armen lag. Aan dat gevoel denk ik de laatste tijd sterk, zeker tijdens de borstvoeding momenten van Leah.

Vorig jaar om deze tijd was ik erg bang om te bevallen van Leah. Omdat het te vroeg zou zijn maar meer nog omdat het lastig zou zijn op tien augustus. Maar tijdens de spannende zwangerschap van Leah hoopte ik voornamelijk met heel mijn hart lang genoeg zwanger te mogen zijn. Jonah’s jaardag was zo’n moment dat ik hoopte te bereiken. En als Leah wel op ‘zijn’ dag geboren was geworden dan was dat een cadeautje van hem geweest dacht ik toen nog.

De afgelopen dagen kreeg ik privé de vraag of het nu anders is nu Leah er is. Een vraag die me overviel want waarom zou het anders zijn? Omdat ik nu een levend kindje vast mag houden? Die vraag komt op mij over alsof Leah iets heeft goed gemaakt. Maar zelfs Leah kan dat verdriet niet wegtoveren. Zelf worstel ik met een ander en nieuw soort verdriet. Zeker wanneer ik Leah deze week bij de opvang ophaal en kindjes van een jaar of 3 bij haar in de buurt zie spelen. Ze kijkt altijd zo vol interesse naar oudere kindjes en dat voel ik in het diepste van mijn ziel. Hoe zou het zijn als je naar je grote broer kon opkijken. Zou je op hem lijken? Zou je met hem spelen? Zou hij je later van alles leren en beschermen als een echte grote broer? Ik merk dat ik daar nog het allermeeste verdriet van heb.

Gisteren droeg ze een shirtje wat ik voor Jonah had gekocht. Normaal draagt ze weinig van zijn kleertjes en sommige kleertjes liggen ook ongedragen bij Jonah zijn spullen. Sommige items moeten ook echt van hem blijven. Langzaam raken zijn kleertjes op en ontgroeid ze hem meer en meer. Maar toch zijn er nog genoeg items die verweven zijn in haar kamertje. Zelf vind ik dit iets moois want het voelt natuurlijk. Als haar broer vandaag drie jaar was geworden hadden ze immers ook spulletjes gedeeld daarom voelt dat voor mij zo bijzonder om te kunnen doen.

Deze dagen mis ik Jonah in mijn armen, Jonah om mij heen maar mis ik ook de grote broer van Leah. Vandaag vieren we zijn leven en gaan we met Leah naar een baby spa en daarna een hapje eten. Hopelijk vliegt er dan weer een wit vlindertje om ons heen.

*op de foto’s zie je Leah met een bruine beer, deze beer is speciaal gemaakt op de lengte en het gewicht van Jonah.