Vandaag is het twee jaar geleden dat ik het leven bij me vandaan voelde gaan, jouw leven. Het is alweer de tweede jaardag van Jonah. Ergens voelt het als de dag van gisteren maar van de andere kant voelt het ook een leven lang geleden zo zonder hem. Op deze bijzondere dag sta ik graag eventjes bij hem stil.
Als ik terugdenk aan januari, 16 januari 2022, dan weet nog zo goed wat één van de eerste gedachtes was bij mijn positieve zwangerschapstest. Pure onbezonnen blijdschap was er voor mij niet vanwege Jonah en twee andere eerdere verliezen, ik was blij voor de vierde keer zwanger te zijn maar bedacht me direct één ding: laat me alsjeblieft nog zwanger zijn op Jonah zijn jaardag! Wetende dat ik dan verder zwanger zou zijn dan van Jonah maar niet precies wetende dat deze dag ook nog de laatste dag is voor de bijzondere 34 weken mijlpaal.
(Na dit termijn dienen ze namelijk geen longrijping meer toe. Je kunt je wel voorstellen hoe veelzeggend dat is, de overlevingskansen van de baby zijn groot genoeg om zonder dit middel geboren te mogen worden.)
Inmiddels heb ik al twee jaar veel contact met andere sterrenmama’s, sommige willen liever niet zwanger worden rond een bepaalde periode als het risico bestaat dat je op dezelfde datum bevalt. Of sommige worden om die reden zelfs ingeleid. Zelf sta ik daar heel anders in, liever blijft vandaag voor altijd Jonah zijn dag maar als het zo moet zijn dan is het een cadeautje van hem. Dus daar heb ik gelukkig geen angst van gekend de afgelopen periode.
Het is anders deze jaardag: Twan, Hope en ik kunnen niet samen naar het strand zoals vorig jaar of er even echt tussenuit. Dat is in praktische zin maar dat betekend dat we wel fijn thuis zijn bij Jonah zijn urn. Emotioneel gezien is deze jaardag ook anders dan vorig jaar. Alsnog beleef ik de dagen hiernaartoe heel intens: ik weet van uur tot uur nog precies wat we deden twee jaar geleden. De juiste zorg die Jonah en ik niet hebben gehad, jezelf afvragende “wat als”? Ik vind die dagen echt heel erg zwaar.
Maar dit jaar komt er nog een ander emotioneel aspect bij: de zwangerschap. Hoe blij en dankbaar ik ook ben dat ik, tegen alle verwachtingen in, al zo lang zwanger mag zijn, het is geen oplossing voor ons verlies en verdriet. Een ‘nieuwe baby’ zorgt natuurlijk zeker voor hoop maar ik krijg nog altijd de rillingen als men “het komt wel goed” tegen me zegt. Goed was het gekomen als Jonah als vrolijk mannetje hier rond huppelde wachtende op zijn broertje of zusje.
Het kindje in mijn buik geeft me het gevoel meer verbonden te zijn met Jonah. Het is zijn broertje of zusje, zijn bloedverwant. Dat vind ik heel mooi maar maakt het gemis om hem juist ook groter heb ik gemerkt. Had het hem zo erg gegund om een trotse grote broer te mogen zijn.
Wat me in deze periode ook veel extra verdriet doet is dat ik nu, door wel de juiste zorg en behandeling te krijgen, al zoveel langer zwanger ben dan destijds van Jonah. Het scheelt nu al zo’n ruim 9 weken namelijk. Ik ben hier uiteraard onwijs dankbaar voor maar het doet me verdriet omdat we weten dat er niets mis was met Jonah, geen infecties maar puur vroegtijdige weeën. Daarin word ik nu meer en meer bevestigd. Het blijft altijd in je hoofd zitten dat het niet zo had hoeven zijn.
Natuurlijk heb je als ouders veel verdriet om het verlies van je kind maar nog meer verdriet heb ik erover dat hij geen kans heeft gehad en het heel oneerlijk voelt naar hem toe. Mijn lichaam liet hem in de steek en de juiste zorg liet ons samen in de steek. Daar ben ik me juist door deze zwangerschap meer en meer bewust van geworden.
Zo nu en dan sta ik stil bij het pure verdriet waarover ik hierboven een stukje gedeeld heb maar gelukkig heeft Jonah me nog steeds ook hele mooie dingen gebracht en die koester ik met veel liefde. Ik ben niet meer hetzelfde als wie ik was voor 10 augustus 2020 en dat vind ik helemaal prima. Ik heb een prachtig zoontje die me tijdens de zwangerschap al een bepaalde kracht gaf en die ik nu, twee jaar later, nog altijd stevig vast ben blijven houden. Nu zat het altijd al een beetje in mij om dankbaar te zijn voor de meest kleine dingen in het leven maar Jonah heeft dit nog zoveel meer versterkt. Het verdriet om hem heeft me sterker gemaakt en ook wat assertiever. Iets waar ik bijvoorbeeld tijdens deze zwangerschap ook echt profijt van heb dus waar zijn broertje of zusje ook mee geholpen is. En dat zie ik als een mooi cadeau van Jonah naar mij én zijn broertje of zusje.
Op Instagram (stories) @Beautyill deel ik meer over mijn risicovolle zwangerschap na het verlies van Jonah. Dus mocht je meer willen lezen over mijn huidige zwangerschap dan raad ik je aan daar eventjes een kijkje te nemen!
Yolanda says
Wat heb je je gevoel prachtig verwoord. Ik hoop dat je nog wat weekjes langer zwanger mag zijn voordat jullie kindje geboren wordt en je nu met een wat geruster gevoel het laatste deel van je zwangerschap kunt ingaan. De meest spannende periode ligt gelukkig achter je!
Aarti says
Heel veel sterkte ermee lieve Helen.
En zo krachtig van je om hierover te schrijven en voor mij om dit te lezen.
Ik kan je helemaal voelen ❤️
Beautyill says
Dankjewel voor je lieve woorden Aarti ♥️