Vandaag is het alweer 7 weken geleden dat we kennis maakte met ons zoontje Jonah en direct afscheid van hem moesten nemen.
Ergens voelt het alsof het gisteren pas gebeurd is maar daarnaast alsof het een leven lang geleden was. Een heel vreemd gevoel wat kennelijk ook bij een rouwproces hoort. Vandaag laat ik voor het eerst sinds een lange tijd weer van me horen en vertel ik hoe het met me gaat.
Hoe gaat het met je? Heb je het al verwerkt? Heb je Jonah al een plaatsje kunnen geven?
Inmiddels is het zeven weken geleden dat we Jonah verloren zijn en komen er steeds meer lastige vragen op me af.. of ik het al verwerkt heb en hoe het met ons gaat. Hele begrijpelijke vragen en ik denk dat vooral sterrenouders begrijpen dat dat lastige en pijnlijke vragen kunnen zijn.
Want hoe ga je het verlies van je kind verwerken en hoe doe je dat ook nog even in een tijdsbestek van zeven weken? Ik zou het graag willen weten.
Alhoewel eigenlijk niet, ik wil zijn verlies helemaal niet binnen zeven weken verwerken, het voelt fijn om met hem bezig te zijn en die rouw hoort daar gewoon bij. Jonah is ons zoontje en hoeft niet vluchtig weggestopt te worden dus dat verdriet mag er best zijn. Natuurlijk zijn er momenten dat het goed gaat, heel soms bijna een gehele dag, maar die lege buik die niet meer groeit zit wel in mijn hoofd.
Op de vraag hoe het met me gaat antwoord ik meestal “de ene dag beter dan de andere dag” want dat is precies hoe ik me voel. De vraag of ik het al verwerkt heb probeer ik heel snel langs me neer te leggen want dat voelt niet zo gepast. Ik vraag me namelijk af of je het verlies van je kind ooit echt verwerkt, in mijn ogen is het namelijk een krasje op je ziel wat je voor altijd meedraagt.
Het had niet zo mogen gaan..
Mentaal is het verlies van Jonah heel pittig. We zijn ons kind verloren maar de manier waarop is ook nog eens totaal niet verlopen zoals het had moeten gaan, er zijn inschattingsfouten gemaakt. Dit is ook erkend door de medische mensen die bij de bevalling betrokken zijn geweest.
Hiervoor krijgen we uiteraard ook de nodige ondersteuning want dit is lastig om mee om te gaan bovenop het verlies van je kindje.
Hoewel ik wel moet zeggen dat het op dit gebied best goed gaat gelukkig. Dit komt met name doordat het erkend is door het ziekenhuis dat de zaken anders hadden gemoeten. Je krijgt je kindje er niet mee terug maar deze erkenning is van onschatbare waarde bij de verwerking.
Hoe waren de afgelopen weken en wat heb ik gedaan?
Zelf heb ik vooral de tijd genomen voor mezelf om alles rustig te verweken. Denk aan soms de hele dag puzzels maken, tv kijken, eventjes helemaal niks.
Mama is onlangs weer geopereerd aan haar pols dus we brachten veel tijd samen door wanneer Twan overdag aan het werk was/is.
Ook ben ik veel met dingen voor Jonah bezig geweest. Ik wilde graag een birthposter op zijn kamer, dit had ik me voorgenomen tijdens de zwangerschap. Ik besloot deze ook nu alsnog te bestellen. Dit is zo’n fijne poster omdat het op ware grootte is, dit maakt het fijn visueel, je ziet hoe groot ons kleine mannetje al was. Voor nu staat de poster nog op zijn kamer maar ik denk erover om hem in de woonkamer te gaan hangen.
Ook maakte ik het eerste én laatste fotoboek voor hem. Een heel pittig project waar ik veel tijd, liefde en tranen in heb gestoken. Dit is namelijk een soort dagboek van zijn veel te korte leventje geworden. De maanden in mijn buik en het afscheid in de laatste week dat hij bij ons is geweest.
Een deel hiervan schreef ik voor Beautyill, een verslag van mijn eerste trimester staat dan ook al een flinke poos online. Ik twijfel nog of ik het artikel van mijn tweede en dus laatste trimester nog zal uploaden. Het stond al klaar voor publicatie vlak voor alles zo misging. Het is een droevig trimester maar het zit natuurlijk ook vol met mooie herinneringen.
Hoe gaat het lichamelijk?
Op mijn Instagram Stories deelde ik ook een stukje over het lichamelijke aspect. Doordat Jonah met 24 weken en 4 dagen geboren is kwam de placenta niet vanzelf mee. Dit komt vaak voor bij extreme vroeggeboortes. Deze is daarom manueel verwijderd op de OK. Helaas zat deze enorm vast en kwam deze heel geraffeld eruit waardoor ze niet zeker wisten of ze alles hadden kunnen verwijderen.
Helaas ben ik inmiddels al een keer diep in de nacht met spoed hiervoor naar het ziekenhuis gemoeten i.v.m. hevige bloedingen. Ze zagen dat er nog een stukje zat maar hadden de hoop dat deze alsnog vanzelf los zou komen. Dit is jammer genoeg niet het geval en ik moet half oktober nog een curretage ondergaan. Iets wat als een donkere wolk nog boven mijn hoofd hangt. Ik wil het hoofdstuk Jonah niet afsluiten maar wel het medische stuk in het ziekenhuis wat allemaal als een hele nare achtbaan heeft gevoeld. Op dit moment draag ik nog het laatste stukje van mijn zwangerschap in mijn buik en dat vind ik mentaal heftig.
Door dit stukje placenta voel ik me ook niet helemaal optimaal. Het vele bloedverlies van de afgelopen weken zorgt ervoor dat ik me slap voel (ijzertekort) en daarnaast voelt mijn onderbuik gewoon nog niet rustig.
Hoe nu verder?
Toch hoop ik langzaam weer wat meer blogartikelen te kunnen gaan schrijven. Over een onbenullige mascara (zo voelt dat nu soms nog even) of juist over het verlies van Jonah. Ik denk dat dit zeker in het begin een beetje een mixje zal zijn.
Het voelt voor mij namelijk fijn om met Beautyill bezig te zijn. Jullie reacties hier op Beautyill, op Instagram of in persoonlijke berichtjes hebben mij de afgelopen weken enorm goed gedaan. Het voelt als een warme deken om me heen, enorm bedankt daarvoor lieverds! <3
Als de tijd de wonden heelt dan wordt Jonah een deel van je ziel, helemaal gevuld met liefde.. Dat is een heel lange weg maar wel één die ik heb afgelegd. Soms pijnlijk, soms prachtig, al kun je dat nu nog niet geloven. Liefs.
Zit dit met tranen te lezen.. heb je al een paar berichtjes gestuurd en die vragen die je krijgt zijn inderdaad ‘lief en goed bedoeld’, maar je zit er niet op te wachten. Neem je tijd en wanneer je afleiding nodig hebt dan ga je lekker fotograferen.. daar ben je super goed in en dat geeft misschien even de juiste afleiding.. heel veel sterkte met het verdere rouwproces lieverd.. <3
Ik kreeg een brok in mijn keel bij het lezen van dit verhaal….. ik heb zelf 2 kinderen dus ik kan mij heel goed voorstellen hoe verschrikkelijk dit is als je dit moet meemaken.
Ik zou zeggen neem je tijd om dit te verwerken, vergeten zal je het nooit, daar is het TE intens voor om zoiets mee te maken. Geef Jonah maar een mooi plekje in je hart.
Heel veel sterkte en liefde toegewenst voor jullie allebij🌹😘
Ons dochtertje werd eveneens op 24 weken stil geboren. En alhoewel dit al heeeeeel wat jaren geleden is gebeurd en ondanks de geboorte van onze twee dochters die er nadien gekomen zijn, hebben wij er bewust voor gekozen om haar altijd haar plaatsje te geven binnen ons gezin.
Haar papa en ik hebben dit alles elk op onze eigen manier verwerkt, maar toch ook samen heel veel gepraat.
We hebben ons dochtertje nooit doodgezwegen. Onze dochters weten wat hun zusje is overkomen. Zij hebben haar nooit gezien, nooit gekend, maar voor hen blijft zij hun grote zus waar ze hun ganse leven zullen over praten.
Het plaatsje dat zij in onze harten heeft zal er altijd zijn. Of je dit verlies kan verwerken, dat is een moeilijke vraag. Voor mij persoonlijk en ook voor mijn man en kinderen is haar geboorte zeer tekenend geweest. Zoals ik al zei, zij heeft haar (ere)plaatsje binnen ons gezin en dat is, vind ik, heel belangrijk. Persoonlijk ook, want iedereen geeft dit een plekje zoals hij/zij het het beste aanvoelt. En dat is goed. Dat is onze manier geweest van “verwerken”
Wij leven met jullie mee en wensen jullie heel veel sterkte en heel veel liefde met en voor elkaar;
Liefs, Rosita.
Heel fijn om weer van je te lezen. ❤️
Ook ik wil even laten weten dat ik best veel aan jullie gedacht heb de laatste tijd.
Vreselijk dat jullie dit mee moeten maken.
Wat de andere ook al zeggen, neem hier goed de tijd voor en heel veel sterkte.
Kan me niet voorstellen door wat voor tijd je nu moet gaan, volgens mij is dit één van de ergste dingen die je kan overkomen. Heel veel sterkte ❤
Sterkte klinkt eigenlijk te simpel, maar is toch een woord van medeleven. Leven en dood, vreugde en verdriet, ze liggen zo dicht bij elkaar. Neem de tijd.
Ik kan mij goed voorstellen dat praten/schijven over Jonah helend werkt. De liefde voor hem is voelbaar in ieder woord. Ik wil je vooral nog heel veel sterkte toewensen. Zo naar dat het medische gedeelte nog niet is afgerond, en ik hoop dat het in deze Corona tijd ook spoedig voor je mag verlopen. Het zal allemaal wel een enorme impact hebben op je gezondheid. Neem vooral je tijd.
Even over het stukje of je het al verwerkt hebt na 7 weken. Meid neem je tijd! Ik ben zelf 7 jaar geleden mijn zoon Jesper 💙 verloren. 38 weken zwanger en plots klopte zijn hartje niet meer. 7 jaar later barst ik nog in tranen omdat het gemis zo groot is. Ze zeggen wel eens dat tijd alle worden heelt. Zoals je zelf ook schrijft, gaat deze wond nooit dicht 😢. Ik wens je ontzettend veel sterkte in deze tijd. 💙👣🕯
Bedankt voor je lieve berichtje. Wat erg om te horen dat je je zoon Jesper hebt verloren 😔🦋 het is een krasje op je ziel wat er altijd zal zijn.. begrijp goed dat je na 7 jaar nog steeds in tranen kunt zijn omdat het gemis zo groot is.. wil je een dikke virtuele knuffel geven! 💙
Heel veel sterkte ermee, rouwen is voor een ieder anders.
En vooral neem je tijd das zo belangrijk, kom er nu achter dat je echt tijd ervoor moet nemen. Het valt niet mee ik voel met je mee ik heb echt met jullie te doen.
Ik wens jullie enorm veel sterkte ermee ❤️
Dankjewel Aarti 😘❤️
Wat een mooie poster.
Zo verdrietig dat Jonah te vroeg geboren is.
Ik vind de vragen brutaal en ook niet zo gepast. Rouw kent geen tijd.
Liefs voor jullie
Dankjewel Betty 😘
Rouw kent inderdaad geen tijd en soms denk je dat het best oké gaat en dan plots haalt de rouwtrein je weer even in 💙
Wat een enorm verlies maar prachtig geschreven. Neem vooral de tijd en laat je niet door anderen aanpraten wat wel of niet zou moeten, kunnen, mogen etc. Vooral naar je gevoel luisteren.
Dankjewel Annette 💙💙 Je hebt helemaal gelijkt!
Indrukwekkend geschreven! Knap hoe jij/jullie hier mee om gaan en blijf vooral doen wat goed voelt en wat bij jullie persoonlijke rouwproces past. Veel liefs en ongelooflijk veel sterkte ook voor oktober alvast!
Wat een lief berichtje dankjewel Mira 💙
Heel veel sterkte! <3
Dankjewel Joyce 😘💙
Wat een moeilijke tijd voor jullie. Voor jou misschien iets meer omdat je Jonah bij je gedragen hebt.
Verlies is persoonlijk en ‘erover heen zijn’ zal misschien nooit helemaal gaan. En dat is oké.
Neem je tijd, dat is het belangrijkste. En probeer het samen te verwerken, voor zover dat lukt.
Ik vindt het wel fijn om weer iets van je te lezen, maar neem je tijd!
Liefs
Ja het is een moeilijke tijd voor ons allebei.. gelukkig hebben Twan en ik veel steun aan elkaar.
Precies wat je zegt verlies is persoonlijk, alles is oké op gebied van rouw.. er is geen goed of slecht of een bepaald termijn 💙🦋