31th birthday, terugblik op het afgelopen jaar

Yeah that’s right, 31 alweer! Vandaag blik ik traditioneel weer terug op een spannend, mooi en ook verdrietig jaar.

Zwanger worden

Vorig jaar deelde ik tijdens mijn terugblik dat het een pittig jaar was door de diagnose adenomyose/endometriose. In mei 2019 kreeg ik de diagnose en vanaf die dag ging ik fanatiek het endometriose dieet volgen. Dit omdat ik er alles aan wilde doen qua pijn maar met name vanwege de kinderwens die in ons hoofd zat. Het dieet is zwaar maar dit was voor mij eigenlijk totaal geen opgave. In december kregen we namelijk goed niets: de adenomyose plek was verdwenen op de MRI scan, mijn lichaam reageerde erg goed op het dieet. Ik had minder heftige menstruaties, minder hoofdpijn én minder buikpijn. Elke maand ging ik me beter en beter voelen en het voelde niet meer als een dieet maar als een lifestyle.

30 – Het jaar waarin ik moeder werd

Bam, dat zinnetje komt toch nog wel heel hard bij me binnen moet ik zeggen. De grote reden waarom ik deze verjaardag niet wil vieren: het allergrootste cadeau wat ik me ooit kon wensen is er niet meer. Op 19 maart kwam mijn grote wens uit: een zwangerschapstest met twee streepjes én in de middag ook nog een bevestiging van de fertiliteitsarts. We konden ons geluk niet op. Ik had altijd de stille hoop om op mijn 30e moeder te zijn, of nog net daarvoor zoals mijn moeder. Maar versterkt door adenomyose weet ik als geen ander dat je op dat gebied niets te wensen hebt.
Sinds 19 maart droomde ik van moeder worden als ik net een maandje 31 was. Hoe zou mijn verjaardag eruit zien met een gigantische buik? Ik fantaseerde er maandenlang op los.
Eigenlijk stond het jaar waarin ik 30 was compleet in het teken van onze kinderwens.

Corona

Dan klopt ineens Corona aan onze deur in maart. Niet meer knuffelen met familie (erg wennen voor ons!), alles tijdelijk op slot, echo’s in mijn eentje en zo min mogelijk de deur uit. Een hele gekke tijd was het toen en is het nu opnieuw nu het weer opvlamt. Mijn familie is klein en ze zijn allemaal wat ouder, helaas ook met de nodige gebreken. Sinds deze week ligt er een geliefde op de intensive care met Corona. Corona was al dichtbij maar hakt er dan pas écht onwijs hard in. Ik ben sinds maart al uiterst voorzichtig vanwege mijn kleine en kwetsbare familie, daarom ben ik ook zo weinig op pad geweest.

Jonah

Op 10 augustus beviel ik van Jonah. Ik was toch moeder geworden op mijn 30e, maar niet zoals ik er altijd over had gedroomd. Moeder met lege armen.
Hoewel ik het er nu, zeker zo rond deze dagen, erg moeilijk heb met het verlies, kan ik gelukkig ook heel dankbaar zijn.
Ik ben moeder mogen worden, heb het leven van Jonah in mijn buik voelen trappelen en hem in mijn armen mogen hebben.
Jonah heeft me heel sterk gemaakt, ik deed alles voor ons kereltje. Autorijden is daar een leuk voorbeeld van, dit had ik al jaren niet gedaan maar ik reed zo 3 uur achter elkaar om ‘even’ te oefenen. Want we gingen een auto kopen zodat ik straks rond zou kunnen rijden met twee autostoeltjes op de achterbank: één voor Jonah en één voor Hope.
Het moeder mogen worden van Jonah had ik niet willen missen, ik zou alles zo weer over willen doen ook als ik deze uitkomst al zou weten.
Hij gaf mij het grootste cadeau denkbaar: mama worden.

Rustig jaar qua reizen

Vorig jaar had ik het tijdens mijn jaarlijkse terugblik nog over IJsland, dit jaar stond er geen enkele reis op de planning. Ofja, op de planning stond het wel want ik wilde graag weer naar Amerika mocht ik tegen die tijd nog niet (lang) zwanger zijn. Maar alles liep anders en vanwege Corona. Best een beetje pittig omdat we ook nog geen auto hebben, je cirkeltje is dan aardig klein. Ik genoot dan ook extra van een dagje naar zee met een gehuurde auto bijvoorbeeld, of een boottochtje in Giethoorn kort na de geboorte van Jonah.
Het waren de kleine dingen die ik meer dan ooit kon waarderen.

Mooiste les dit jaar

Lastig om dit jaar één ding te noemen omdat er zoveel dingen zijn die ik geleerd en ontdekt heb. Toch is er één quote die me nu te binnen schiet:

“How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.” Winnie the Pooh

Want wat ben ik dankbaar met zo’n mooi zoontje als Jonah. Zeker tijdens het schrijven van deze terugblik merk ik dat het hele jaar eigenlijk in het teken stond van hem. Denk aan het endometriose (dieet), de controles, zwanger worden en kennismaken met hem. Geen andere zaken die de boventoon vormen zoals een reis naar het buitenland. En eigenlijk merk ik dat ik het wel prima vind zo, de reis met Jonah was groots. Het was een verdrietig, intens maar ook mooi levensjaar.

Liefs, Helen

Volg je me al op Instagram, Facebook of Pinterest?