Afgelopen week was Lisanne bij mij voor een interview, dit interview ging vooral over het ontstaan van Beautyill en leek me daardoor ook leuk om eens met jullie te delen. Als ‘bonus’ heb ik er wat foto’s van mijn nieuwe kantoor bij gedaan.
“Ik ben er in een aantal jaren achter gekomen dat ik chronisch ziek ben. Ik ging van de ene arts naar de andere. In VWO3 kreeg ik pfeiffer en daarna ben ik nooit meer helemaal fit geworden. Telkens probeer je weer, maar het bleef maar slecht gaan. Ik ben toen naar een revalidatiecentrum gegaan en ben behandeld door een reumatoloog. Ze zeiden toen dat ze geen diagnose wilden stellen, omdat ik nog zo jong was en het misschien nog over kon gaan. Toen ik zei dat ik er klaar voor was om het te horen deden ze heel voorzichtig. Ik moest met VWO stoppen en heb toen de HAVO van uit huis gedaan. Ik dacht dat het allemaal wel goed zou komen en dat ik gewoon naar het HBO kon. Ik ben sociale studies gaan doen, maar ben in april gestopt. Het ging gewoon niet en mensen uit mijn omgeving zeiden ook dat ik beter kon stoppen. Ik kwam thuis te zitten en nam een weekend baantje bij een herenmodezaak. Dat was veel te zwaar en ook daar ben ik gestopt. Toen was ik er echt helemaal klaar mee. Ik wist niet meer wat ik met mijn leven moest doen. Studeren ging niet en werken ging ook niet. Ik bracht mijn tijd vooral door in bed, ik keek veel series en ging ook beautyblogs lezen. Hoe meer blogs ik ging lezen, hoe meer ik me er mee bezig ging houden. Mijn blog is dus eigenlijk vanuit het dieptepunt voortgekomen. Vanuit mijn omgeving kreeg ik vaak reacties, dat het allemaal wel mee viel. Je ziet er leuk uit, zolang je daar tijd voor hebt valt het allemaal wel mee zeiden ze dan. Mijn directe omgeving snapte het gewoon niet. Als je ziek bent hoef je er nog niet ziek uit te zien en dat wilde ik mijn omgeving, maar ook heel Nederland, in laten zien. 
Mijn blog is echt mijn kindje. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Er is zoveel leuk aan bloggen. Het is gewoon het totaalplaatje. Ik krijg vaak reacties van meiden die ook ziek zijn, die ik inspireer, maar ook van meiden die niet ziek zijn, die door mijn blog in zien dat je gezondheid iets heel kostbaars is. Ik ben de hele dag bezig met mijn blog. Een dag is bij mij dan ook best wel chaotisch. Ik kijk altijd even wat de prioriteit heeft en dan begin ik daarmee. Ik word ’s ochtends heel langzaam wakker, mijn spieren moeten even soepel worden. Dan kijk ik eerst de mail, doe ik een rondje langs andere blogs om te kijken wat zij geschreven hebben. Vervolgens bekijk ik mijn eigen reacties en ga ik aan de slag met het middag artikel van die dag. Dan is het tijd voor pauze waarin ik meestal met mijn hond Piño ga wandelen en daarna ga ik voor de volgende dag het ochtend artikel schrijven. Ik probeer om 8 uur ‘s avonds klaar te zijn, maar dat vind ik wel moeilijk. Ik heb er moeite mee om tegen mezelf te zeggen dat ik moet stoppen. Ik ga liever wat langer door als het kan. Eigenlijk kom ik tijd te kort, ik haal het met deze uren niet.
Ik probeer groots te denken, dat heb ik altijd al gedaan. Door mijn beperking is dat niet altijd realistisch. Ik ben van nature iemand die het glas halfleeg ziet en niet halfvol. Zo ben ik geboren als persoon. Nu leef ik zo niet meer. Ik ben nu zover dat ik vooral het goeds van mijn ziekte in wil zien, wat het mij gebracht heeft. Beautyill was er anders niet geweest. Het is vervelend en ik heb pijn, maar er zijn altijd mensen die het erger hebben. Mensen in mijn omgeving helpen me ook enorm. Zij zien ook hoeveel goeds mijn blog mij gebracht heeft. Vooral mijn vader, die kijkt meerdere keren per dag op mijn site en steunt me enorm. Mijn blog heeft mij heel veel sterker gemaakt als persoon.”
Geef een antwoord