

Mijn blog is echt mijn kindje. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Er is zoveel leuk aan bloggen. Het is gewoon het totaalplaatje. Ik krijg vaak reacties van meiden die ook ziek zijn, die ik inspireer, maar ook van meiden die niet ziek zijn, die door mijn blog in zien dat je gezondheid iets heel kostbaars is. Ik ben de hele dag bezig met mijn blog. Een dag is bij mij dan ook best wel chaotisch. Ik kijk altijd even wat de prioriteit heeft en dan begin ik daarmee. Ik word ’s ochtends heel langzaam wakker, mijn spieren moeten even soepel worden. Dan kijk ik eerst de mail, doe ik een rondje langs andere blogs om te kijken wat zij geschreven hebben. Vervolgens bekijk ik mijn eigen reacties en ga ik aan de slag met het middag artikel van die dag. Dan is het tijd voor pauze waarin ik meestal met mijn hond Piño ga wandelen en daarna ga ik voor de volgende dag het ochtend artikel schrijven. Ik probeer om 8 uur ‘s avonds klaar te zijn, maar dat vind ik wel moeilijk. Ik heb er moeite mee om tegen mezelf te zeggen dat ik moet stoppen. Ik ga liever wat langer door als het kan. Eigenlijk kom ik tijd te kort, ik haal het met deze uren niet.
Geef een antwoord