Rode draad van verlies: verschillen in rouw tussen partners

Eind november, een tijd van kou en lichtjes, voelt voor mij altijd zwaar. Het is de maand waarin Jonah, ons zoontje, geboren had moeten worden. Jonah is geboren door een vroeggeboorte vier jaar geleden. Juist nu, met de feestdagen in zicht, waarin samen zijn en vreugde centraal staan, voel ik Jonah’s afwezigheid des te sterker. Daarom neem ik je graag mee in mijn gedachten over zijn verlies en hoe dat als een rode draad door mijn leven verweven is.

Het moment van verlies en de “rode draad”

Onlangs sprak ik iemand die ook een kindje verloren is. Zij gaf aan dat het zo fijn is dat zij en haar partner op dezelfde golflengte zitten en veel steun hebben aan elkaar. Dit heb ik ook zo gevoeld in de eerste periode na het verlies van Jonah.

Laat me je meenemen in de eerste uren met Jonah. Om 22.17u ben ik heel plotseling bevallen en daarna moest ik nog naar de OK voor een manuele placentarestverwijdering. Onder narcose is toen mijn placenta verwijderd omdat deze niet uit zichzelf loskwam. Iets wat vaak voorkomt bij vroeggeboortes maar wat bij mij bij allebei de bevallingen zo was. Bevallen en een kindje in je armen mogen houden is bij mij beide keren dus maar van heel korte duur geweest. Na dit alles werd ik wakker en was mijn moeder bij ons. Samen met de allerliefste zuster hebben zij hand- en voetafdrukjes van Jonah gemaakt. Het was al diep in de nacht toen wij met z’n drietjes achterbleven. Jonah lag in een bak met water (lees zeker meer over de watermethode!), ik in mijn ziekenhuisbed, en Twan op een bed naast mij. Of we gepraat hebben, weet ik niet meer. Het enige wat me bij is gebleven is dat ik zijn hand vasthield en hem vertelde dat ik een rode draad tussen ons voelde, alsof we voor altijd aan elkaar verbonden waren nu met Jonah tussen ons is. Deze verbintenis was voor mij zo diep dat met het mooiste sprookjeshuwelijk niet eens te vergelijken valt. Om die reden vroeg ik enkele maanden later voor mijn verjaardag een ketting van Vedder & Vedder met onze lettertjes, J in ons midden.

Nu ik eraan terugdenk is het een rode draad van rouw die zorgt voor een ondenkbare connectie. Samen ga je door een immens verlies op dat moment en hoewel je zo veel steun ontvangt van allerlei lieve mensen om je heen zijn alleen jullie tweetjes jullie kindje en alle dromen die je voor hem had verloren.

 Verschillen in rouw tussen partners

Wat gebeurt er met die rode draad? Wordt hij sterker, rekt hij mee, of knapt hij uiteindelijk? Al snel leerde ik van de psycholoog van de NICU, die mij begeleidde, dat mannen vaak anders rouwen. Dit voelde vreemd. We zaten toch in hetzelfde “Jonah-bootje”? In de eerste periode na zijn overlijden vonden we veel steun bij elkaar. Maar na verloop van tijd merkte ik dat het rouwproces niet synchroon loopt en begreep ik waarom dit zo’n belangrijk punt was in de rouwbegeleiding vanuit mijn psycholoog.

Na de eerste moeilijke fase kun je onmogelijk in hetzelfde tempo blijven rouwen en dan zijn er wat mij betreft vier opties met zo’n rood draadje: het knapt, het rekt uit, het blijft even sterk of het versterkt. De kans dat zo’n rode draad knapt, oftewel dat je relatie stukloopt, is groot. Volgens mijn psycholoog ging destijds 1/3e van de stellen uit elkaar. Iets waar ik enorm van schrok! Volgens mij liggen de recente percentages lager (16%-25%) maar alsnog is dit natuurlijk een hele heftige gebeurtenis op relationeel vlak.

Zelf zit ik ergens tussen uitrekken en versterken in en dat leg ik je graag wat beter uit. In de afgelopen vier jaar heb ik gemerkt dat ik er heel anders mee omga dan Twan, mijn psycholoog had dus toch wel gelijk dat het voor mannen heel anders is. Hij heeft het kindje niet gedragen in zijn buik, ik maakte contact met Jonah in mijn buik: hij trappelde vaak vrolijk tegen mijn hand. Mannen beleven dit vaak toch anders; hun connectie begint voor veel vaders pas echt bij de geboorte. Een mooi voorbeeld hiervan is de babyfase, heel vaak hoor je dat mannen meer uitkijken naar de peuterfase, terwijl wij vrouwen heerlijk kunnen genieten van het knuffelen en snuffelen aan zo’n lief baby’tje. Uiteraard wil ik hiermee niet zeggen dat het verlies voor mannen minder erg is want dat is totaal niet zo. Het omgaan met verlies kán wel anders zijn en ik vond het heel fijn dat ik hier goed op voorbereid was waardoor het me niet zo overviel en daarom schrijf ik dit blog.

Bewandel je eigen tempo om je draad sterk te houden

Wat ons denk ik erg heeft geholpen om te zorgen dat ons draadje niet is geknapt maar sterker is geworden, is je eigen tempo bepalen. Zelf betrek ik Jonah graag in grote mijlpalen in mijn leven terwijl dit voor Twan anders voelt. We geven elkaar de ruimte hierin. Daarom rekt het rode draadje soms, we gaan even een andere kant op, maar blijven wel verbonden. Als je zorgt dat het draadje een beetje kan rekken, elkaar de ruimte geeft, dan is de kans dat het knapt wat mij betreft ook minder groot. Elkaar de ruimte geven, zowel in rouw als in het leven, is essentieel. Liefde en verbinding blijven het best bewaard als je elkaar de vrijheid biedt om het op je eigen manier te doen. Zoals het gezegde luidt: ‘Als je zand probeert vast te houden door je vuist te knijpen, verlies je meer zand dan wanneer je je hand opent en het voorzichtig vasthoudt.’ Hoewel de feestdagen zwaar blijven, voel ik door de rode draad van verbinding dat Jonah altijd bij ons is.

Let’s connect: Instagram, Facebook or Pinterest.