Laatst bedacht ik me hoe typerend het is. Hoe langer het geleden is dat Jonah geboren/overleden is, hoe kleiner de wereld soms lijkt aan te voelen.
Als ik er over nadenk wordt in eerste instantie je wereld groter als je zwanger bent, op werkelijke alle gebieden die je je kunt bedenken. Je eigen gezin wordt groter, je familie groeit, je dromen groeien, je kennis want je verdiept je in alles wat met baby’s te maken heeft, ontmoet andere vrouwen die ook zwanger zijn op cursussen en bovenal wordt je buik groter en daarmee groeit de liefde voor je kindje meer en meer. Het groeit van alle kanten voor je gevoel.
Toen Jonah plotseling geboren werd en overleed bij de geboorte, kwamen we op een zwarte wolk terecht. Maar niet alles wat zo gegroeid was verdween direct omdat Jonah veel verbondenheid bracht. Iedereen leeft met je mee op zo’n moment en je voelt naast die zwarte wolk ook een hele warme deken om je heen.
Maar die warme deken kan niet eeuwig duren, dat is zo met alle rouw. Als je zelf nu denkt aan het verlies van een dierbare: die week voor de uitvaart is heel anders dan wanneer diegene eenmaal begraven of gecremeerd is. En dat moet ook want we kunnen niet eeuwig stil blijven staan bij de dood, dat moeten we ook niet willen.
Maar waar ikzelf verschil in merk is het verlies van een kind, dat is toch wel echt een hele andere rouw.
Waar alles doorgaat zoals het door hoort te gaan, gaat het soms voor mijn gevoel niet door omdat er zo’n belangrijk deel van mij ontbreekt. En precies dat stukje is eenzaam want het is zo lastig voor te stellen voor anderen.
Kerstmis is zo’n grote gebeurtenis waarbij mijn wereld even extra klein aanvoelde. Vrolijke foto’s van prachtige gezinnetjes, dan komt de leegte extra binnen.
Of kerstkaarten die op de deurmat vallen voor Twan en Helen. Voor mijn gevoel wordt er dan iemand, die erg belangrijk voor ons is, vergeten.
Hoewel ik begrijp dat het niet normaal is dat je overledenen op een kerstkaart zet, is dat bij het verlies van een kind toch anders. Zelf schrijf ik Jonah altijd op al onze kaarten, Hope schreef ik er trouwens ook al 7 jaar op. Want dat is hoe ons gezinnetje aanvoelt en dat is ons gezinnetje waar ik zo trots op ben.
Een klein beetje is mijn wereld ook gegroeid doordat ik andere sterrenmama’s heb leren kennen. Die opvallend genoeg ook altijd de naam van hun sterrenkindje erbij vernoemen. Weet daarom dus dat ik niet de enige ben die kaarten waarbij hun overleden kindje niet benoemd wordt lastig vind. Heb erover nagedacht waardoor het komt en ik denkt dat dat aansluit op mijn vorige verhaal. Zelf vergeet je je sterrenkindje nooit en het is een grote angst dat anderen hem of haar wel vergeten. Een overleden kind maakt nog iedere dag onderdeel van je gezin uit. In je hart stopt dat groeien eigenlijk niet echt terwijl je goed weet dat feitelijkheden niet meer groeien. Jonah kan niet lopen of brabbelen en zal nooit autorijden. Het is onnatuurlijk dat je kindje overlijd en daarmee dus ook direct alle dromen en groei.
Dat is dan ook de reden waarom ik mezelf extra stil hield de afgelopen tijd. Vlak voor kerst overleed iemand die me onwijs dierbaar is, bovenop een toch al lastige periode. Merkte dat ik echt even rust nodig had en ondertussen ben ik me langzaam op aan het laden voor het nieuwe jaar. Een jaar met hopelijk voor iedereen wat meer zonneschijn!
Wens je alle goeds en hoop dat al je dromen uit mogen komen in 2022.
Wederom erg goed verwoord lieve schat. Jonah was, is en blijft een kleinzoon van ons, ik draag zijn naam met grote trots.
XXX papa van Helen opa van Jonah.