De uitgerekende datum één jaar later

Terwijl ik de titel typ met Jonah in mijn achterhoofd lijkt het nog steeds een nachtmerrie die niet op is gehouden. Een soort harde realiteit die me overvalt. Vandaag is de uitgerekende datum één jaar later. De datum waar we vorig jaar zo naartoe hebben geleefd. Hoe beleef ik deze datum en periode eromheen nu?

Uitgerekende datum, 26 november 2020

Hoewel het vandaag de dag is die groots in mijn agenda stond vorig jaar heb ik ook de realiteit dat veel baby’s niet op de uitgerekende datum geboren worden. Slechts 4% bevalt op de uitgerekende datum. Mijn moeder behoorde tot die 4%, ik kwam dus precies op tijd. Mijn moeder zal lachen bij de gedachte dat ik toen tenminste wél op tijd kwam, sorry mama.
Maar toch is het de datum die je in je hoofd hebt, een speciale datum die maandenlang een richtlijn is. 

Eerste verjaardagsfeestje

Nu we één jaar verder zijn merk ik dat ik het de afgelopen twee weken extra lastig begin te krijgen. De gedachte aan Jonah dat ik zijn eerste verjaardagsfeestje aan het plannen was geweest vind ik ondragelijk. Snikkend zei ik gisteren nog tegen Twan dat ik zo benieuwd was hoe hij er nu uit had gezien. “Waarschijnlijk een mini jij met een teddy jasje, net zo onafscheidelijk van jou als Hope” antwoordde Twan. Jonah had duidelijke kenmerken van zowel Twan als mij, zouden ze nu verder uitvergroot zijn geweest?
Ergens had ik de hoop dat het toch wel makkelijker zou zijn dan vorig jaar. Zo nu en dan lijkt het dat ook eventjes maar vervolgens haalt rouw je alsnog weer in op momenten dat je het niet verwacht. En dan is het kei en kei hard.
Ergens wordt het gemis ook juist groter. We leven al zoveel meer dagen zonder hem dan met hem en dat is lastig.

Mijn hart mist een stukje

Ons leven is voor altijd anders, voor altijd ontbreekt er een stukje. Laatst bedacht ik me hoe je dit zou kunnen uitleggen aan een buitenstaander. Waarschijnlijk nooit precies maar ik deed een poging in mijn hoofd. Hoe voelt het, vroeg ik me af.
Wat direct in me opkwam is dat het net is alsof er een stukje uit mijn hart mist. Dit stukje hebben we moeten wegdragen op weg naar het crematorium. Jonah is een deel van ons en dit deel komt nooit meer terug. De laatste tijd denk ik vaak terug aan dit moment. Hoe ongelooflijk onnatuurlijk het als ouder is dat je een onderdeel van jou (en daarmee ook van je toekomst) zo vaarwel moet zeggen. Je voelt je niet meer compleet.
Hierbij kwam ook een plotselinge realisatie dat ik voor altijd dit gevoel bij me zal dragen. Dit is niet iets wat je met tijd, therapie of een mooie toekomst op kunt lossen. En dan doet het soms nog meer pijn dat buitenstaanders daar wel zo mee omgaan. Waarschijnlijk vooral om het voor hunzelf gemakkelijker te maken denk ik dan. 

Noem zijn naam

Het voelde niet gepast om vandaag een beauty artikel te schrijven, deze dag is voor mij te beladen. Het delen van een deel van ons verhaal voelt fijn, Jonah is niet vergeten en is iedere dag zo’n groot onderdeel dat hij ook hier genoemd mag worden. Zijn naam noemen is fijn.
Het liefste wil ik dat je niets begrijpt van deze blog, niemand in je omgeving kent op wie dit van toepassing is. Maar mocht het toch zo zijn, noem zijn of haar naam.
Iemand zei me laatst dat zijn naam zo beladen is omdat zijn naam noemen het het enige is wat hem levend kan houden in ons midden. Des te pijnlijker is het bijvoorbeeld dan ook als dierbaren na een jaar nog steeds zijn naam niet onthouden of uit angst maar helemaal niet benoemen.
Nu kan ik het niet voor elke sterrenouder invullen maar ik heb nagedacht wat er het ergste is wat er kan gebeuren als je zijn naam noemt. Op een slechte dag zou ik kunnen huilen maar het horen van zijn naam en over hem praten maakt me juist ook gelukkig. Want hij is en wordt niet vergeten. Het enige wat me nog meer pijn zou doen dan het verlies is als hij daarbij ook nog vergeten wordt.