Personal update: auto-ongeluk

Wanneer je me op social media volgt ben je zeer waarschijnlijk al op de hoogte maar op mijn blog heb ik er nog niets over gedeeld, en dat terwijl het hier juist zo stil is. Het voelde te confronterend, zo zwart op wit, maar het is nu toch echt hoog tijd voor een persoonlijke update.

Op 2 december ging ik met Twan zijn zus en Hope heerlijk wandelen op de Strabrechtse heide.
Toen we naar huis reden kwamen we in een kleine fille terecht omdat het stoplicht op rood stond. We stonden berg opwaarts dus van achteren was er een goed overzicht, zou je zeggen. Maar toen wij al enkele tijd stilstonden reed er van achteren een busje op ons in. De klap was hard. Mijn eerste zorgen waren direct om mijn schoonzusje en Hope.

Toen we vertrokken op de heenweg ben ik nog uitgestapt en terug naar huis gelopen omdat ik Hope haar autogordel was vergeten. Zo enorm blij dat ik dit gedaan heb, ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als Hope door de harde klap door de auto was gevlogen.
Gelukkig gaat het met de zus van Twan inmiddels ook goed.

In eerste instantie leken onze verwondingen mee te vallen, iets met adrenaline. Maar in de uren daarop volgend merkte ik dat ik erg veel pijn had.
Sinds het ongeluk staat mijn schouder een heel stuk omhoog en heb ik veel pijn. Denk qua pijn o.a. aan de klassieke whiplash klachten. Sinds 2 december is er geen dag geweest dat ik geen hoofd-, nek-, rug- én schouderpijn heb gehad. Daarnaast zorgt mijn nek ook voor duizeligheid. Ook staat mijn sleutelbeen niet meer op zijn plek en steekt omhoog. Kortom het is een hele waslijst.

Voor mijn nek & hoofd klachten is er inmiddels een neuroloog ingeschakeld maar mijn schouder moet weer via een orthopeed. Kortom ik ga er helaas nog wel eventjes zoet mee zijn.
De pijn is zo erg dat het me daardoor niet lukt om bijvoorbeeld mezelf op te maken, laat staan productfoto’s maken. Iets eenvoudigs als de vaatwasser in/uit ruimen lukt me al niet vanwege de duizeligheid.

Vind dit echt onwijs moeilijk en daarom schoof ik dit artikel ook voor me uit, het is confronterend om het zo zwart op wit te lezen.
Naast de vele fysieke pijn, ervaar ik namelijk ook veel mentale pijn. Beautyill is mijn uitlaatklep en mijn passie. Juist door het ongeluk hebben mijn gedachtes nog meer de tijd om bezig te zijn met hoe ons leven nu had moeten zijn. Ons ons zoontje Jonah zou nu zo’n 2 maanden oud zijn geweest. In plaats van knuffelen met hem zit ik nu in mijn eentje in een lege babykamer voor een infraroodlamp.

Gelukkig heb ik veel lieve mensen om me heen waaronder Twan. Hij is erg bezorgd en zorgt heel lief voor mij.
Ook voor alle lieve berichtjes die ik van jullie heb mogen ontvangen via Instagram ben ik onwijs dankbaar.
Er stonden nog wat artikelen op de planning die gewoon live zullen gaan met wat hulp van Twan maar 5 artikelen per week is voor nu helaas iets waar ik enkel van kan dromen.

Op mijn Instagram houd ik je op de hoogte van het proces. Mocht je tips hebben voor mijn herstel dan hoor ik het heel graag, alle tips zijn welkom.