Terwijl ik deze inleiding typ ben ik alweer 16 weken zwanger, het gaat zo snel! Sinds het prille begin van mijn zwangerschap hield ik elke week kort bij wat er allemaal gebeurde, zeker in de eerste weken komt er veel op je af vond ik. Vandaag deel ik mijn persoonlijke ervaringen met je: ‘Eerste trimester van week tot week’. Ook vertel ik je hoe het voor me is om zwanger te zijn tijdens de Corona crisis.
Week 4: dé grote start van ons avontuur startte uiteraard heerlijk cliché met een zwangerschapstest. Ik kon het nog niet echt geloven maar later belde mijn gynaecoloog me i.v.m. mijn bloedonderzoek en ook hij had het mooie nieuws al aan mijn bloedresultaten gezien. In de avond vertelde ik het aan Twan met een leuke box met een Nijntje knuffel, kaart, een maanzaadje en dé test. Enkele dagen later hebben we het aan mijn moeder verteld. We hebben onze IJsland video laten zien met als einde een foto van de zwangerschapstest met Nijntje knuffel. Al direct deze week had ik veel last van menstruatie krampen, rugpijn en pijnlijke borsten. Het is nu echt begonnen!
Week 5: de eerste kwaaltjes beginnen zich nu echt verder te ontwikkelen. De hele dag én nacht misselijk, moe, krampen en mijn borsten groeien behoorlijk. Er komt niet veel meer uit mijn handen dus ik besluit het maar wat rustiger aan te doen. Langzaam ga ik van 5 blogartikelen daarom naar 3 blogartikelen per week.
Week 6: Oke nu écht misselijk, non stop dag en nacht. Dacht dat het niet erger kon maar dus toch! Blijf maar crackers eten en ook alle andere hulpmiddelen geprobeerd maar niets lijkt te helpen. Menstruatie achtige krampen, pijnlijke borsten en rugpijn blijven ook aanwezig. Door mijn darmen zwelt mijn buik behoorlijk op, gewone broeken zitten niet zo lekker meer. Nu heb ik altijd al extreem gevoelige darmen maar nu is dat wel even flink sterk aanwezig. Ik leef voorlopig maar in mijn legging en aangezien het lekker weer is ook een jurkje op z’n tijd.
Week 7: Vanwege het corona virus zou ik eigenlijk geen vroege echo krijgen, alle niet medisch noodzakelijke echo’s zijn namelijk afgezegd. Maar die van mij gaat door! De gynaecoloog/fertiliteitsarts wilde toch een 7 weken echo, echt een cadeautje omdat ik het hartje al zag kloppen. Het was wel een eenzame bedoeling, zonder Twan (want: corona..) maar met camera in mijn hand.
De misselijkheid knalt de pan uit. Lig de hele dag beetje in de tuin op een bankje. Ben moe en het idee van scrollen op de telefoon, de was doen (=wasmiddel geur) krijg ik al kokhals neigingen. Arme Twan heeft het zwaar te voortduren met mij!
Uiteindelijk zetpillen voorgeschreven gekregen tegen de misselijkheid en die lijken een beetje te helpen, ze halen de zware kantjes ervan af.
Week 8: na een kleine week ben toch maar gestopt met de zetpillen. Ik kon niet meer naar het toilet en de kantjes die het van de misselijkheid afhaalde waren ook minimaal. Zo lang ik niet hoef te braken is het iets wat erbij hoort en omarm ik alle kwaaltjes met veel liefde. Er is een wonder gaande in mijn buik! Verder denk ik elke keer dat mijn borsten niet nog verder kunnen groeien maar helaas kan dat wel. Helaas want voor mij had dat niet echt gehoeven 😉 . Ook slaap ik inmiddels met een ‘worst’ in bed, zo noemen we het mega lange en dikke zwangerschapskussen. Met deze tussen mijn benen word ik gelukkig minder vaak wakker van rugpijn. Ik had rugpijn pas tegen het einde verwacht maar heb er nu al veel last van. Wellicht speelt de scoliose in mijn onderrug en nek hierbij ook een rol? Gelukkig helpt Twan me enorm veel in huis dus dat is heel fijn! Ik bof echt onwijs met hem en ons kindje met een Papa als hij.
Week 9: heftigste week tot nu toe. Ik besloot rustig wat in de tuin te werken (met handschoentjes aan vanwege Toxoplasma) en wat normale huishoudelijke dingen te doen. Hiervoor werd ik in de namiddag hard gestraft. Los van de normale kwaaltjes werd ik nu ook onwijs duizelig, had verhoging en moest braken, dit gevoel heeft enkele dagen geduurd.
De dag erna had ik toevallig mijn (telefonische want: Corona) intake bij de verloskundige en die raadde me sterk aan rustiger aan te doen.
Had niet een andere keuze dan hierna te luisteren aangezien ik inmiddels ook elke dag migraine achtige hoofdpijn heb als ik teveel doe. En teveel doen betekent eigenlijk zoveel als iets doen.
Voor nu ga ik dan ook iedere middag naar bed en slaap ik, merk dat ik die rust hard nodig heb maar worstel hier wel mee. Er zijn vrouwen die even lang zwanger zijn en nog gewoon 40 uur werken?!
Maar ook nu zie ik het positief in, kennelijk is er nog steeds een hoop gaande in mijn buik waardoor ik worstel met deze kwaaltjes. Ben dankbaar dat ik dit allemaal mag ervaren.
Hope is trouwens blij met die knusse slaapmiddagen!
Deze week vertelde ik het ook aan Papa en zijn vrouw. Wel met gepaste afstand omdat ze beiden een verhoogd risico lopen i.v.m. corona. Voor ons huis had ik bistro setje voor het raam gezet en op deze manier kon ik het ze toch zo persoonlijk mogelijk vertellen.
Daags na mijn intake bij de verloskundige werd ik gebeld dat ik mijn 8 weken echo alsnog mag komen inhalen bij de verloskundige. Deze was geannuleerd vanwege Corona. Op vijf mei mag ik dus een keertje extra kijken naar onder wondertje. Wederom ik, want helaas mag Twan niet mee i.v.m. de maatregelen.
Week 10: gelukkig begin ik me eindelijk iets minder misselijk te voelen. Het is nu in ieder geval niet meer 24/7 enorm heftig aanwezig. Wel merk ik dat ik het nog rustig aan moet doen. De rugpijn neemt toe en ook krijg ik erge hoofdpijn als ik in de middag niet even ga rusten.
Dinsdag was het eindelijk zo ver en had ik mijn late 8 weken echo als extraatje. Mama fietste gezellig met me mee, Twan moest werken, en op deze manier was ik niet alleen als ik de praktijk uit zou komen. Helaas mocht er niemand bij aanwezig zijn. Ik kreeg direct een goed gevoel bij de praktijk, lieve assistente en fijne verloskundige. Tijdens de echo bleek al snel dat ik verder was. Bij de eerste vroege echo in het ziekenhuis werd ik vijf dagen teruguit gezet en nu werd ik dezelfde vijf dagen vooruit gezet. Hierdoor kon ze de belangrijke termijn echo alvast uitvoeren en alles was goed. Dolblij maakte Mama en ik nog wat foto’s voor de ingang (met 1,5 ertussen, zo jammer dat ik haar niet even kon knuffelen) en eenmaal thuis liet ik Twan de gehele echo zien. Ik had namelijk alles gefilmd zodat hij er toch een beetje bij zou kunnen zijn.
Week 11:
Helaas weinig veranderingen op gebied van kwaaltjes. Misselijkheid blijft en vlamt zelfs weer wat meer op. Heb van de huisarts tabletten voorgeschreven gekregen omdat ik niet zo goed tegen de zetpillen kan. Het zorgt wel voor een overdosis vitamine B dus ik gebruik ze met beleid en enkel als ik het echt niet meer vol kan houden.
Ben ook druk bezig met een zwangerschapsbroek zoeken want in de ochtend pas ik mijn oude jeans nog wel oké maar in de middag krijg ik echt last bij het knoopje. Heb de bekende elastiekjes truc inmiddels dan ook al lang en breed toegepast.
Op donderdag ga ik een nieuwe week in en die vrijdag stonden de kranten vol: vaders mogen weer mee naar de echo! Ik belde die ochtend direct de verloskundige en kreeg minder fijn nieuws, helaas was het nog niet regionaal besloten en het kon nog twee kanten op gaan. Om 18.00 kregen we de verlossende mail: Twan mocht mee!
Die zondag vertelde we het aan Twan zijn zus. Op dezelfde manier als bij mijn moeder: middels de IJsland video. Zo leuk om haar te vertellen dat ze tante wordt!
Op maandag ochtend gingen we voor het eerst samen naar ons kindje kijken. Het lag geen minuut stil en voerde 8 minuten een flinke show op vol bewegingen, trapjes en draaien. Zo bijzonder! Toen ik de week ervoor was was het beweeglijk maar rustig en toen Twan erbij kwam leek het continue van een soort glijbaan af te gaan tegen mijn baarmoederwand aan, zo snoezig!
Week 12:
Een speciale week want deze week vertelde we het op zondag aan de ouders van Twan. Én deden we in de ochtend een fotorapportage in het bos voor de bekendmaking. Al sinds die zaterdag had ik last van mijn oog, overal bultjes onder mijn rechter oog. Na een flinke dosis concealer leek het niet meer zo erg op te vallen.
We gaven de ouders van Twan allebei een cadeautje: een Nijntje boekje over een Opa die jarig is (want dat was hij bijna) en een kaart met daarop een foto van de echo met de tekst je wordt Oma. Ze reageerde vol verbazing en heel gelukkig.
Qua kwaaltjes leek mijn rug op het einde van week 12 beter te worden en ook met de misselijkheid ging het elke dag wat beter.
Die bultjes bleken een nieuw kwaaltje te zijn: gordelroos! Heb ook nog hooikoorts (nu zonder medicijnen) dus jeukende ogen ten top. Moet vijf keer per dag een zalf aanbrengen en hopelijk wordt het snel minder. Knapper maakt de zwangerschap me in ieder geval niet.
Week 13:
Het gaat zo goed met mijn rug in vergelijking met een paar dagen geleden dat ik de bekkenbodemtherapie maar af heb gezegd. Telefonisch nog wel wat handvaten gekregen dus dat is wel fijn.
Vanwege hemelvaart had Twan wat vrije dagen dus we zijn gestart met het opruimen van het huis. Twan de schuur en ikzelf heb ik veel spullen weggegooid uit het kantoor voor de babykamer en de spullen die ik echt wil/moet houden naar de zolder verhuisd. Het begint op te schieten maar is wel een meer-dagen-project. Mijn rug lijkt het op die momenten wel alsnog te begeven namelijk.
Misselijk ben ik nagenoeg niet meer, hoera! Ik ga nu het tweede trimester in en zo voelt dat ook omdat de misselijkheid afneemt.
Het was een spannende en hele bijzondere periode waarin we samen -ondanks de kwaaltjes- bovenal heerlijk hebben genoten van ons mini wondertje en al het nieuws wat op ons pad komt. <3
Nog gefeliciteerd met jullie zwangerschap. Hopelijk verloopt alles voorspoedig :).
PS. Leuk die foto voor (ook) mijn huisartsenpraktijk, haha! :-p
Dankjewel Ginger <3 Ik kom daar alleen voor de verloskundige maar het is een mooie praktijk! Je woont in ieder geval aardig in de buurt als ik dat zo hoor, leuk!
Wat super fijn dat je niet meer zo misselijk bent.. dat lijkt me ook zo enorm naar!
En die foto van jullie met z’n drieën (eigenlijk vieren) is zooo leuk! mooi jurkje ook trouwens 🙂