Fibromyalgie, mijn diagnose

Al een paar jaar had ik last, vreemde klachten die maar niet over gingen. In die jaren kreeg ik van alles naar mijn hoofd geslingerd, migraine, stress, piekeren, kromming in mijn rug en nek, hersentumor, geen suiker meer eten, hypermobiel enz. Kortom de artsen wisten het ook niet meer.

Een deel hiervan is waar ik heb migraine, een kromming in mijn nek en onderrug en ben hypermobiel bij mijn ellebogen. En natuurlijk is stress en piekeren slecht wanneer je ziek bent, dit is een algemeen gegeven. Maar toen ik ook pijn had als ik geen stress had en leuke dingen als winkelen, bioscoop steeds lastiger werden ben ik aan de bel gaan trekken.

Via een hele omweg, caesar mensendieck therapie, neurochirurg, huisarts kwam ik uiteindelijk bij de reumatoloog.
Mijn bloed is verschillende keren onderzocht en hier werd telkens niets gevonden.
Zodoende kwam ik via de reumatoloog in een revalidatiecentrum terecht waar ik redelijk wat aan gehad heb, maar niet beter werd. De reumatoloog wilde me eigenlijk geen diagnose geven omdat ik nog erg jong was, 19jaar. Maar na vele gesprekken zei ze dat het dus fibromyalgie is en het chronisch is.

Ondanks dat ik schrok toen ik het stempeltje chronisch ziek kreeg vond ik dit ergens ook zeer prettig. Eindelijk wist ik wat het was en kon ik het een plaatsje geven, waar ik tot op de dag van vandaag hard aan werk.

Andere methoden om een diagnose te stellen:
Bij mij is de diagnose gesteld omdat al het andere was uitgesloten. Er bestaat nog een methode namelijk door middel van pijnpunten. In je lichaam zitten een aantal drukpunten en wanneer hier druk op uit word geoefend en het erg pijnlijk is dan kunnen ze ook de diagnose geven. De test is positief als bij elf van de achttien drukpunten pijn wordt ervaren. De pijnpunten moeten altijd worden vergeleken met vaste controlepunten.
Zelf sta ik wel achter deze methode, want als je op bepaalde punten van mijn lichaam hard drukt dan heb ik daar een heel tijdje last van. Afgelopen week zat ik de hele middag op een houten stoel en dan is het net alsof ik op twee ijzeren pinnen zit.

Maar het gaat er niet om via welke weg je een diagnose krijgt. Het belangrijkste is dat je hem krijgt als jij daar behoefte aan hebt. En wat nog belangrijker is is dat jij er mee kan leren omgaan, op jouw manier, niet die van de artsen. Het is jouw lichaam en jij zult er de rest van je leven mee moeten leven.